Lian

Wstęp do postaci Lian

Ta historia rozegrała się w ubiegłym wieku w prowincji Mato, znanej w całej Dominii ze swojego pięknego szpitala Kata Ki. Wtedy, jak i teraz, częste burze śnieżne pokrywały skaliste szczyty śniegiem aż po samą górę, sprawiając, że teren był prawie nieprzejezdny. Ale dla dzikich kotów te surowe ziemie były ich domem. Tak więc, to było dwie ery temu…

Trzęsąc się, by oderwać puchate płatki śniegu z gałązek cedru i rozrzucając się w dzwoniącym śmiechu, młody kot Lian bawił się w chowanego ze swoimi przyjaciółmi. Za jej uchem znajdował się złoty, liściasty brosz, prezent od stada. Ale w zimowym powietrzu coś było nie tak, coś wzywało Lian głęboko do lasu. Wpadała w gąszcz, przesuwając się swoim elastycznym ciałem przez śnieg. I wtedy go zobaczyła, zamarzniętego i niemal martwego…

Wiadomo, że ludzie wydają się zbyt szorstcy i niezgrabni dla kotów. Ale ten był zupełnie inny – najpiękniejszy, jaki Lian kiedykolwiek widziała! Śnieżynki spadały mu na rzęsy, co sprawiało, że drżał… O Boże, on umierał! Lian mocno chwyciła kołnierz mężczyzny w zębach i wyciągnęła go z lasu. Kilka godzin później dotarła na obrzeża miasta, zapukała łapami do drzwi i pospiesznie wróciła, by przyjrzeć się akcji ratunkowej w cieniu gałęzi. Dopiero wtedy Lian zauważyła, że upuściła złoty liściasty brosz na progu. Nagle, kątem oka, zobaczyła ruch w lesie. A może to tylko jej wyobraźnia? Kot odwrócił się i natychmiast zniknął w gąszczu.

Po powrocie do domu Lian zdała sobie sprawę, że zakochała się w tym człowieku. Nieskończony tęsknił w jej sercu, takiego jakiego nigdy dotąd nie odczuła. A kilka mil od Lian, ledwo przeżywający mężczyzna czuł dokładnie to samo. Jak tylko stanął na nogi, Hiroshi – tak brzmiało imię tego mężczyzny – pospieszył do lasu. I chociaż nie odnalazł swojego wybawcy, mając w rękach złotą brosz, Hiroshi był pewny, że rozpozna dziewczynę. Ale oprócz myśliwego szukającego swojego łupu, Hiroshi nikogo nie spotkał. Lian zauważyła zarówno pierwszego, jak i drugiego, ale nie wyszła z ukrycia, obawiając się ukazać przed swoim ukochanym w postaci kota.

Kolejny dzień bezowocnych poszukiwań i ukrywania się. Lian siedziała w ustronnym miejscu, marząc po raz pierwszy, że mogłaby stać się bardziej ludzka. Płacząc, zdesperowana i wyczerpana, zasnęła skulona w kłębek. Następnego ranka obudziła się, czując, że jej ręka zdrętwiała. „Ręka?!” Kot skoczył do góry i od razu spojrzał na siebie. „To niemożliwe! Jestem człowiekiem!” Przykryła się przypadkowym łachmanem i, nie zwracając uwagi na zimno, rzuciła się w stronę rzeki. W odbiciu, Lian patrzyła na siebie jako na ciemnowłosą piękność o luksusowych kształtach. Wszystko, co pozostało po jej starej osobowości, to urocze uszy i ogon. „Muszę powiedzieć Hiroshi, muszę go znaleźć!” radosne myśli pchały dziewczynę w kierunku osady ludzkiej. Była niemal szczęśliwa, lekka i zadziwiająco naturalna w swojej nowej formie.

Za krawędzią lasu już pojawiły się domy. Tam jest Hiroshi, przygotowujący się do swojej wyprawy. Widzi Lian i rozumie, rozpoznaje swojego wybawcę i miłość. Unosi ręce w geście pozdrowienia, biegnie do niej, a ona do niego. Hiroshi odwraca wzrok, nie na Lian. Dlaczego? Chwyta ją grubo i gwałtownie obraca dookoła. Nagle, jego oczy stają się zimne, a strużka krwi spływa z kącika jego ust.

Lian odwróciła się tam, gdzie patrzył jej kochanek i zdała sobie sprawę… Myśliwy! To były jego ruchy, których uchwyciła, gdy obserwowała ratunek Hiroshiego, a na pewno był w lesie wczoraj. Myśliwy był za nią, a to Lian miała być jego łupem! Hiroshi zobaczył zabójcę, zrozumiał jego intencje i osłonił dziewczynę swoim ciałem.

Zdradzieckie łzy spłynęły po jej policzkach. Ale wyschły, gdy Lian zwróciła swoją uwagę z powrotem na myśliwego, który pośpiesznie przeładowywał swoją broń. Spojrzenie dziewczyny stało się oleiste, zapraszające, namiętne. To wystarczyło, aby zabójca zafascynował się ofiarą, upuścił broń i zasnął. Nie ona sama, Lian rzuciła się naprzód, jej drżące ręce wystrzeliły fioletowe kule w kierunku wroga.

Satori, który spacerował z lisami niedaleko osad ludzkich, pomógł zapobiec morderstwu. Opowiedział swoją historię i jak dostał się do Strażników. Satori zwrócił uwagę na zdolności urodzone z miłości Lian i zaprosił ją do służby dla dobra Światła ze swoimi prawdziwymi uczuciami.

Myśliwego, który próbował zdobyć taką „dziwną” trofeum, wysłano na sprawiedliwy proces w Strongford, gdzie okazało się, że kierowała nim Ciemność otaczająca jego umysł. Po długim procesie oczyszczenia i regeneracji, spoczął pokutę i nadal starał się zadośćuczynić za swoją winę, wspierając Lian we wszystkim.