Lilith

Wstęp do postaci Lilith

Słońce szybko zachodziło za horyzontem, ustępując miejsca rosnącemu jesiennemu księżycowi, doskonale oświetlającemu wszystkie uroki lasów Dominion. Noc zapowiadała się długa, być może właśnie taka noc teraz upamiętnia żołnierzy po dniu wypełnionym diabolicznymi bitwami, ale dzisiaj nie ma miejsca na mlecznobiałe gwiazdy. Dziewczyna obudziła się w upiornej jaskini, zupełnie sama, jakby po długim śnie. Tylko nocna ciemność otaczała ją ze wszystkich stron. Zaczęła czuć strach, który korzenie wgniatały jej w ściany, teraz nawet sam Fobos nie wywołałby takiego drżenia. Nieszczęśnica próbowała sobie przypomnieć: „Jak mogłam się tu znaleźć?” i z nie mniejszym przerażeniem zdała sobie sprawę, że niczego nie pamięta. Ani swojej przeszłości, ani swojego imienia.

Strach powoli się wkradał, ale już nie mogła siedzieć bezczynnie. Trzeba się stąd wydostać. Próby wstawania wymagały wielkiej siły, ciało wydawało się płonąć od środka, ale bardzo blisko można było usłyszeć skrzypienie gałęzi i szepty liści kołysanych przez wiatr. Oddychanie się wyrównało po nagłym przebudzeniu, a dziewczyna, chwiejąc się i opierając na ścianach, kieruje się ku wyraźnemu wyjściu z okropnego lochu. Ale wszystkie te rzeczy, które ją otaczały, wydawały się mgliście podobne do czegoś innego… W jej głowie zaczęły się pojawiać obrazy, których niemożliwo było zapomnieć. A teraz ta droga na wyjście – to już nie tylko glina, mech i kamienie. W jej oczach było to brama do zaświatów. Nie może zrozumieć: skąd mogły się wziąć takie myśli? Tymczasem, przechodząc dalej przez las, blask księżyca staje się nie fascynującym zjawiskiem, wręcz przeciwnie: łańcuch magmy i ognia, ciągnący się ku widzialnemu niebu, oszczędzający, palący wszystko; nie piasek, nie żwir – tylko kości tych, którzy polegli w bitwie, sama śmierć w srogiej drodze; drzewa rosły z ciał, zwykłe kamienie – nagrobki, które stały się więzieniem dla wielu dusz; nie ptaki – straszliwe stworzenia o sześciu nogach, tylko resztki dawnych skrzydeł, łusek.

Tuż przed jeziorem dziewczyna upadła na ziemię, jakby uderzona biczem, jej krzyk rozbrzmiewał przez cały las, odbijając się od przeszkód i rozchodząc na dziesiątki głosów. Zanurzyła ręce w wodzie i dopiero teraz ujrzała swoje odbicie. Straszny potwór prosto z piekła, pancerz na twarzy jaskrawożółtych oczu, szpony drapieżnika rosną z palców, wystających z stawów i odcięte czaszki kamieni, a ciało całe czerwone. Teraz Lilith przypomniała sobie wszystko. Przypomniała sobie życie potężnej czarownicy, wędrującej ze swoimi wiernymi przyjaciółmi po całym świecie, przypomniała sobie ich zwycięstwa. I porażkę.

Drużyna została rozbijana. Sam demon został wskrzeszony przed nimi, aby osobiście ujrzeć tych bohaterów, którzy tak wyraźnie mu przeszkadzali. Siły Lilith nadal wystarczały na potężne zaklęcia, ale wybrała. Oczarowała go i nałożyła na siebie klątwę. Demon zakochał się w potężnym wrogu, jednocześnie oszczędzając resztę. W tak wielu latach w obcym świecie Lilith mogłaby się zmienić i spędzić tam wieki, gdyby nie pojawił się Astarot. Który, zaloty do żony władcy zaświatów, przypadkowo zdjął z niej zaklęcie z demonem. Odzyskawszy dawną świadomość, był wściekły i wypędził oszusta z powrotem do jasnego świata, ale zmienił jej ciało tak, że ani przyjaciele, ani wrogowie nie mogliby już poznać słodkiej i pokornej Lilith. Wraz z dawny wygląd, zabrał również pamięć, nie spodziewając się, że resztki magii czarodzieja pozwolą jej wszystko sobie przypomnieć.