Jorgen

Historia i pochodzenie postaci Jorgen

Lars zawsze był ukochanym ulubieńcem wśród północnych ludów Hornaru. Jako najstarszy syn w znamienitej rodzinie, był obsypywany honorami i uwagą. A po tragedii, która spotkała jego dom, zaczęto go czcić jako głowę rodu. Rodzice Jorgena i Larsa zostali zaatakowani przez bandytów i zginęli, podczas gdy jego młodsza siostra, Krista, zaginęła. Przez wiele lat po tym feralnym dniu Jorgen żył w cieniu jedynego krewnego, jaki mu pozostał.

Jako dziecko, uwielbiał Larsa i starał się mu dorównać we wszystkim, stając się pilnym uczniem sztuk magicznych i zawsze przychodząc z pomocą ludom Hornaru. Jednak starszy brat rzadko zwracał uwagę na młodszego, gdyż bardziej interesowała go własna sława i chwała. Tak więc, bez względu na to, jak dobry był Jorgen, nigdy nie słyszał słów wsparcia. Gdy był już młodzieńcem, serce Jorgena płonęło ogniem nienawiści i zazdrości. „Jak to możliwe? Co zrobiłem, że nie podobam się tym ludziom?” pytał raz po raz, sam w odległej części Lasu Olchowego. Człowiek, niezbyt wysoki, nagle wszedł na zarośniętą polanę i powiedział: „Wiem, co cię smuci, Jorgenie. Sam jestem wyrzutkiem, choć wybrałem inny los. Los wyrzutka, który osiągnął wielkość! Wierzę, że to ścieżka, którą mamy iść razem.” „Wyrzutek, powiadasz? Wygnaniec?” Niesprawiedliwość wywołała falę udręki w duszy młodego mężczyzny. „Cokolwiek zrobię, lud Hornaru nigdy nie uzna mnie za swojego! Zawsze tylko Lars, tylko Lars!” Powodowany uczuciami, Jorgen wstał i posłusznie podążył za człowiekiem, którego nawet nie znał.

Nieznajomy okazał się nikim innym jak Shavarakkiem, potężnym czarnoksiężnikiem. Ale Jorgena mało to wtedy obchodziło, gdy chłonął wiedzę jak gąbka. Shavarakk chwalił go, nazywał swoim dziedzicem i następcą! Cóż mogło być bardziej satysfakcjonujące? Był tylko jeden powód do nieprzyjemności – czarnoksiężnik przeprowadzał na swoim uczniu osobliwe i makabryczne eksperymenty magiczne, które zamieniły młodego Jorgena w parodię żywej istoty. Garbate plecy i śmiertelnie blada skóra, na tle której odznaczała się para ostrych i zakrzywionych rogów: takie było wyobrażenie Shavarakka o wyglądzie odpowiednim dla jego ucznia.

Manipulacja ludzką siłą życiową i energią była tym, w czym młody mag okazywał się najbardziej biegły. Dzień po dniu ćwiczył na kolejnych ofiarach, dostarczanych przez czarnoksiężnika. Gdy Jorgen pożerał dusze, jego własna moc rosła. Im mniej siły życiowej ma wróg, tym więcej jest dostępne dla ambitnego maga. „Co za niespodzianka czeka mojego brata, gdy zmiażdżę jego mały świat moją niewiarygodną magią!” uśmiechał się złośliwie, wyciskając życie z kolejnej ofiary. Jedna po drugiej bezwładne powłoki opadały na ziemię. Moc Jorgena stawała się naprawdę imponująca. Gdy jego nauka dobiegała końca, Shavarakk powiedział: „Jesteś gotów, by otrzymać prawdziwie tajemną wiedzę, mój uczniu. Ale najpierw musisz udowodnić swoją lojalność wobec Ciemności w sposób najbardziej stosowny: zabijając swojego brata!” „Spieszmy się więc!” krzyknął Jorgen, klaszcząc w dłonie. A jednak w jego słowach nie można było dostrzec radości…

Jorgen nie od razu rozpoznał swojego brata, którego włosy stały się bielsze od śniegu, a niegdyś idealna twarz była teraz naznaczona zmarszczkami. Oczy jak u osaczonego wilka, nieugięte plecy i zaciśnięte pięści mówiły wiele o Larsie. Głos czarnoksiężnika niemal ogłuszył jego ucznia. „Zabij go! Zabij Larsa!” krzyczał czarodziej. Unosząc magiczny kielich nad głową, Jorgen wypowiedział zaklęcie ledwo słyszalnym szeptem, zanim roztrzaskał go na – Shavarakku! Nawet on nie mógł przeżyć ciosu o takiej sile!

A gdy czarnoksiężnik wił się w agonii, brat patrzył na brata. W tym spojrzeniu nie było ani nienawiści, ani zazdrości. Zrozumiał, że jego brat się zmienił. Lars zaczął unikać miłości ludzi, marząc tylko o odbudowaniu swojej rodziny. Spędził wiele lat szukając dwójki swojego rodzeństwa. Czuł się samotny, ale nie mógł porzucić swojego ludu – nawet gdy Jorgen, zaślepiony urazą, uległ pokusom mrocznego maga i pogrążył się w głębinach grzechu. Och, ile błędów popełnił! Ile niewinnych dusz zginęło z jego rąk!
Skruszeni, bracia postanowili odpokutować za swoją winę, służąc Dominium w szeregach legendarnych Strażników!