Rufus

„Dzień dobry,” odezwał się głos jak szept wiatru. „Może rozważyłbyś oddanie mi swojej duszy? Płaca jest dobra, a tak czy inaczej nie potrzebujesz jej. Miło mi cię poznać, nazywam się Rakashi.”

Demon powoli ukazał swoje zwinne ciało zza szafy, jego przebiegłe, wąskie oczy wpatrywały się w pulchnego mężczyznę. Zaskoczony Rufus upuścił widelec z ręki i chwycił butelkę drugą, jak człowiek na pokładzie łódki chwytający się koła ratunkowego.

„Ty, poczekaj… kim ty jesteś?” – Rufus potrząsnął swoją brodą, teraz przemoczoną potem.

„Jestem jedynym na tym świecie, który uważa, że twoja dusza ma jakąkolwiek wartość. Więc myślę, że lepiej weźmiesz moją ofertę jak najszybciej!”

„Tak, prawdopodobnie powinienem.” W głowie Rufusa było jakieś rozważanie, które próbowało się wydobyć na światło dzienne, ale alkohol sprawiał, że było trudno go słyszeć. „Ale tylko pod jednym warunkiem.”

„Bardzo dobrze, spiszę to, szanowny panie.” Demon zrobił żartobliwą, przebiegłą minę, pisząc palcem na wyimaginowanym arkuszu pergaminu.

„Wygrasz ze mną konkurs w piciu, a dostaniesz duszę,” Rufus wypowiedział cicho. „Nie uda ci się, będziesz moim towarzyszem do picia na zawsze! I będziesz wykorzystywał swoje talenty dla mnie!”

Rakashi prawie wybuchnął śmiechem, skacząc z radości na swoich nogach. Nic dziwnego, że cel sam wykonał dla niego całą pracę! Rufus poszedł do piwnicy, aby zebrać zapasy, i konkurs rozpoczął się. Do zmroku Rufus nadal był wśród żywych, próbując przywrócić aroganckiego demona do zmysłów. Rakashi rozglądał się po pokoju z zamglonymi oczami, walcząc z falami mdłości. Uśmiechnięta, pulchna twarz Rufusa na pewno nie pomagała w żaden sposób.

„Mam pomysł,” odezwał się szczęśliwy zwycięzca, „a może zajmiesz to tarczę tam, skoro ty i ja teraz jesteśmy kumplami?”

Rufus przeciągnął starożytną rodową płytę metalu do prawie martwego demona i usiadł, czekając. Niezdolny do oprze­czenia się w swoim nieszczęśliwym stanie, Rakashi smutno wpełzał do tarczy. I tam został aż do popołudnia, zdziwiony tym, co się stało. Niemniej jednak, ten ponury nastrój zniknął tego samego wieczoru, rozproszony przez wesołe opary, dowcipy i zabawne historie w tawernie Lame Pogue’a.

Okazało się, że Rufus jest doskonałym rozmówcą, a demon nigdy wcześniej nie miał przyjaciół. I od tego dnia dwaj byli jak złodzieje. To właśnie Rakashi, z całych ludzi (i demonów), wpadł na pomysł dołączenia do Strażników. Coś, czego byś nie spodziewał się po kimś takim jak on, prawda? Nikt nie wie dlaczego: może alkohol za bardzo go uderzył, może to, co się wydarzyło, sprawiło, że zobaczył siebie w nowym świetle. Ważne jest tylko to, że człowiek i demon opowiedzieli się po stronie Światła.

Ciekawe, prawda?