Phobos

Historia i pochodzenie postaci Phobos

Wcześniej czy później lepki pajęczynowy omot umysłu dotyka każdej istoty. Nie ma ucieczki, nie ma przed nim schronienia. Strach mieszka w każdym z nas. Nie bój się śmierci, bo wtedy umrzesz!” – Epos Ashlur. Rozdział 1117, Reskrypt Innory

Drewniane półki, ocierane przez tysiące śpiących, boleśnie uderzały w bok na każdym nierówności drogi. Wózki przewożące klatki były zapełnione niewolnikami w każdym wieku. Pot, zapach odchodów, mdłości spowodowane zjedzeniem zepsutego jedzenia i strach – to były jedyne rzeczy, które teraz łączyły te biedne dusze. Skute łańcuchami i cierpiące, były przewożone na drugi koniec świata. A co czekało tam na uwięzionych? Szarawo-zielona skóra niewolników mówiła o ich pochodzeniu z Ashlur. Od dziesięciu lat ta mała grupa plemienna cierpiała z rąk najeźdźców i handlarzy niewolnikami, nie mając możliwości skutecznego im się przeciwstawić. Strach był wrosły w ich krew i kości. I tak, podczas tej nocnej podróży, siedzieli bezsenni, wpatrując się w ciemność przerażonymi oczami.

Ale popatrzcie na tego chłopca tam, trzymającego amulet w kształcie ptaka! Trochę spięty, trochę zły, ale bez najmniejszego śladu strachu. Chwilę później na jego szyi pojawiło się błękitno-czarne pióro! Ściska ptaka mocniej. Jego palce biegną po wypolerowanym drewnie, dotykając nóżek, dzioba… kolejne pióro! Nie odpuszczając talizmanu, młody człowiek powoli wstaje, by przemówić:

• Moi współcierpiący, posłuchajcie mnie, gdy mówię wam to: nie bójcie się niczego! Zaufajcie mi, a będziecie uratowani!

Jeszcze jedno pióro, a teraz długie szpony na jego prawej ręce! Nieznajomy ściskał drewnianego ptaka tak mocno, że jego knykcie bieleją. Wtedy, nieświadomie niewolników, wszystkie lampy zgasły jednocześnie na czele karawany. „Forgu, synu… Zapal te cholernie lampy!” krzyknął pijany kierowca karawany, przestraszony nagłym ciemnieniem. Tymczasem piórowy człowiek kontynuował:

• Strach powoduje słabość, a my musimy być silni! Czas przestać myśleć jak niewolnicy i drżeć bojaźliwie w obliczu upokorzeń!

W miarę jak wygłaszał swoją mowę, rósł mu kolejne pióra, a także szpony na drugiej ręce i, wydawało się, również na ramionach. Z jego oczu wydobywał się błękitny połysk, a nagle nos wydawał się bardzo przypominać dziób prawdziwego ptaka. Poza tym pojawił się na jego głowie kapelusz o wyzywającym wyglądzie.

• Pomogę naszym ludziom, ale będę bezlitosny. Wymagam, abyście zapomnieli o strachu przed śmiercią, albo umarli!

Ruszyło zamieszanie na czele karawany. Jeden z ochroniarzy zdawał się dostrzec coś, co go przeraziło. Krzyczał szaleńczo, wyciągnął miecz i rzucił się na jednego ze swoich towarzyszy. Krew się lała, a panika wybuchła. Niektórzy handlarze próbowali gonić „bestię czająca się w lesie”, tylko po to, by zabić się nawzajem w ciemności. Ci, którzy pozostali blisko karawany, byli przerażeni czarnym cieniem fruwającym na niebie. Kierowca wydał zdyszany oddech i złapał się za serce. Minutę później był już martwy. Ci niewolnicy, którzy również odczuwali strach, nie byli w stanie uspokoić drżących ich ciał, pozbawiając sił i życia, i również zginęli. Inni siedzieli i obserwowali w milczeniu. Mężczyzna, jeśli można go tak nazwać, kontynuował:

• Mam na imię Phobos. Zapamiętajcie to i odrzućcie wasze lęki!

Phobos otworzył klatkę jednym ruchem i wyszedł. Wszystko, co pozostało z bandy handlarzy niewolników, to garstka osób bezradnie pełzających po ziemi. Strach zamienił ich serca w tyle motyli, uwięzionych w słoiku. Gęsta, ciemna substancja ich życiowej siły wylewała się z nich ku ludzkiemu ptakowi. Teraz wolni niewolnicy otworzyli resztę klatek, skończyli z oprawcami i już niczego się nie bali.

Tajemniczy Phobos opuścił Ashlury, by pomagać innym ludziom w potrzebie, ale jego pamięć przetrwała przez pokolenia. Ashlurzy nie znali już strachu, i od tamtej pory nikt nie zdołał ich zmusić do czegokolwiek wbrew ich woli. Jeśli chcesz dowiedzieć się, kim jest Phobos i jak dostał się do klatki niewolniczej, możesz zapytać go osobiście, jeśli znajdziesz go w swojej Strażnikowej drużynie. Ale nie myśl nawet o zbliżaniu się do niego, jeśli w duszy czai się strach.