Mojo

Historia i pochodzenie postaci Mojo

Ogień tańczył, tak jak fragmenty cieni okrywające popielate ściany jaskini. Stary Trott z plemienia Zarakkhar opowiadał swoją ulubioną historię, otoczony dziećmi…

„To były czasy, Zarakkharze surowi i okrutni, spragnieni zdrowych dzieci. A co z resztą? Nic! Wyrzucali je w przepaść za Trollim Górą, tak było. Ale nie z Mojo, nie. Matka nie chciała go oddać – ale kogo to obchodziło? Był słabym i brzydkim dzieciakiem, słabym i brzydkim jak błoto.”

Dzieci, z zaciekawieniem słuchając Trotta, zaczęły dotykać swoich twarzy i spoglądać na siebie. Ale stary troll kontynuował. „I tak wyrzucili go w przepaść, biedne dziecko. Ale on nie umarł!”

To, co powiedział im potem, zbiło dzieci z tropu. Pokiereszowany, zadrapany i posiniaczony, ale żywy, chłopiec czołgał się między trupami i kośćmi. W nocy jego wyczerpane ciało drżało z zimna. W dzień nieznośny smród gnijącej tkanki wywoływał mdłości. Nie było końca tej traumie, nawet skąpy język trolla wystarczał, by najodważniejsze serca zadrżały. „Na co patrzycie? Dodajcie trochę drewna do ognia. Albo wszyscy zamarzniemy, jak biedny Mojo,” krzyknął Trott do starszych dzieci. Czekał, aż płomienie się rozgrzeją, i kontynuował.

„Przez rok Mojo płakał i wołał o pomoc, a nikt nigdy nie odpowiedział. Pełzał i skradał się, zbierał trawę i jadł jej korzenie nasączone krwią swoich towarzyszy.”

Trott oderwał białą kępkę pęcherzyków i kontynuował, żując ją swoimi zepsutymi zębami. Przez długi czas opowiadał im o lesie, w którym znalazł się Mojo, o jego krwawych pęcherzach, jego płaczu i wspomnieniach o matce. Opowiedział im o walce dziecka z głodnymi wargami, o desperackiej próbie ucieczki przed ciemnością lasu i o cierpieniu z powodu uciążliwych komarów. Ale Trott nie zapomniał o nieustępliwym pragnieniu życia, które ogarnęło serce dziecka po same dno. I w końcu doszedł do najważniejszej części.

„Nagle, znikąd leżał Jhu, najpotężniejszy wojownik Zarakkhar, ranny i krwawiący, krew jego czerwona! A wrogowie strzelali do niego z wzgórza! O, to było niebezpieczne! Wydawało się, że zabiją Jhu i spłyną!”

Następnie Trott starał się jak najlepiej opisać, co robił Mojo. Nie było jasne, czy jego dar był spowodowany cierpieniem, czy też Przeznaczenie prowadziło chłopca. Ale pełzał w kierunku rannego Jhu i wznosił ręce w górę, tworząc tajemniczy kij. Potem rzucał magicznymi czaszkami w wrogów. Czaszki tak małe, że nikt nie mógł wyjaśnić, skąd się wzięły. Dusze zmarłych dzieci prowadziły czaszki, poważnie pobijając ich wrogów. Gdy Mojo pokonał atak, wrócił do Jhu i uleczył jego rany nieznaną mocą.

„I tak,” zakończył stary Trott, „Jhu był najlepszy wśród Zarakkhar – ale wystarczająco sprytny, by zrozumieć: słabi i brzydcy mogą być bardziej użyteczni niż najmocniejsi wojownicy. Wykonał maskę dla Mojo, aby nikt nigdy nie śmiał się z jego brzydkiej twarzy. Od tamtej pory Mojo stał się najlepszym przyjacielem Jhu, na zawsze! I Mojo stał się dzielnym obrońcą słabych i nieszczęśliwych, a plemię teraz dobrze kocha swoje dzieciaki. To wszystko, młodzi ludzie…”